ITIRAF40
Ben sağlık personeli olarak bir hastanede çalışıyorum. Trafik kazasında ağır yaralanan bir hayat kadını getirildi çalıştığım servise. Bacakları kırılmış, acilen ameliyata alınmış, sonra da benim çalıştığım servise yatırılmıştı.O zamana kadar hastanın mesleği ile ilgili bir bilgi verilmemişti. Yapılan tetkiklerde, hepatit c ve aids virüsü taşıdığı anlaşılınca bir meraktır aldı servis çalışanlarını. Nitekim yapılan ince araştırmalar sonucu hayat kadını olduğu anlaşıldı.
Bununla kalsa iyi; bir de taşıdığı virüslerden dolayı, ucube muamelesi görmeye başladı yabancı uyruklu kadın. Bunu yapanların birer sağlık çalışanları olması, meslektaşlarım olması beni bin kat daha yaraladı. Kadının aklı başına geldiğinde, çevresinde olanları fark etmeye başladığında, gözlerindeki hüzünü anlatamam.
Bir kaç gün sonra odasına uğradığımda, kadını ağlarken buldum. Kimsesizdi ve çok acı çekiyordu ama asıl acısının çevresindekilerin tavrından olduğunu anlamam uzun sürmedi. Teselli edebilmek için elimi omzuna koyduğumda, usulca kenara çekilmeye çalışıp "bende aids var dokunma" dedi. Anlaşabildiğimiz kadarıyla ona aidsin bulaşma yöntemlerinden bahsettim. Bildiğini ama kimsenin bunu anlamadığı için böyle davranmaya başladığını söyledi.
Hastamız uzun bir süre kaldı serviste. Onu tanıdıkça, tüm servis çalışanları sevmeye başladı. Hayatını dinledik zaman zaman, çektiği sıkıntıları, düştüğü tuzakları, yaşadığı yanlız ve çaresiz hayatını...
Bir kaç hafta sonra, ilişkiler arttıkça, kadının ne kadar donanımlı, olgun, kişilikli, çok iyi eğitim almış ve kültürlü olduğu anlaşıldı. Yapmak zorunda olduğu mesleğinden ne kadar utanç duymaya başladığını anladığımızda, klinik şefimizle konuşup çareler aramaya başladık. Gerçekten bu hayattan kurtulmak istiyordu ve yapılabilecek bir şeyler olmalıydı.
Neyse ki sonunda bir eve yardımcı olarak yerleştirildi tedavisi bittiğinde. Temizlik işlerinde, klinik şefimizin bir arkadaşının evinde çalışmaya başladı. İki yıl boyunca orada çalıştı ve memleketine döndü. Bir kaç kere kart atmış taa oralardan, teşekkürler ederek, hepimizi tek tek hatırladığını belirterek.
Bunları neden anlattığıma gelirsek; bu ve bunu gibi durumların toplumun herhangi bir kesiminde, bu şekilde görülmesi çok normal. Güzel bir tutum olmasa da karşılaşma olasılığı çok fazla. Ama bunu gözlemlediğim yerin bir hastane olması, hastane çalışanlarının bu şekilde davranması üzücü olan. Biz sağlık çalışanlarının, hasta ayırmak gibi bir tutumu olamaz,olmamalı.
Neyse ki sergilenen yanlış tutumun, kısa zamanda farkına varıldı. Ne kadar düzeltilebildi bilinemez ama en azından daha beter bir durumla karşılaşılmadan olayların akışı değişti.
Bu yaşadığım olayın üstünden tam beş yıl geçti, görev yerim değişti bu arada. Eski arkadaşlarımdan aldığım haberlere göre hala kart atıyormuş noellerde.
Sevgili Natalia; seni tanıdığıma memnun oldum, sevgiyle kal, sağlıklı ve hep mutlu ol, diren hayata ve aidse...
GÖNDEREN ;
ADI : DİLSİZ
SOYADI : BİLGİ YOK
E - MAİL : BİLGİ YOK